Keukentafelgesprekken: Boer Lorenzo en burger Lotte proberen elkaar te begrijpen

Dag Lotte en Lorenzo. Waarom namen jullie deel aan de keukentafelgesprekken van Groene Kring en Rikolto?

Lorenzo: “Vaak lijkt het alsof mensen niet weten wat er gebeurt op een landbouwbedrijf. Ik vond het dus belangrijk om open te kunnen zijn over de landbouwsector en te kunnen vertellen wat we doen.”

Lotte: “Het sprak me aan om écht in gesprek te gaan met landbouwers, want zoiets doe je niet dagelijks. Ik weet inderdaad weinig af van de landbouw en ben er met een open mindset naartoe gegaan. Ik wilde graag te weten komen hoe jonge landbouwers omgaan met alle uitdagingen waar ze tegen aankijken. Ik zat aan tafel met een consumentenbril op en dacht bijvoorbeeld dat een korte keten steeds een meerwaarde betekent voor boer en burger. Uit de gesprekken bleek dat niet alle boeren een hoevewinkel willen beginnen. Het is net door te praten met landbouwers dat ik besefte dat we wel anders naar de stelling kijken, maar dat de landbouwers waarmee ik sprak ook minder schakels willen in de keten.”

Ben jij geschrokken van iets, Lorenzo?

Lorenzo: “Ik sprak met een consument die sterk het gevoel had dat hij aan het vervreemden was van de landbouwsector. Al pratend kwamen we wel tot het gezamenlijke begrip dat zijn eten nog steeds door familiale landbouwers wordt geproduceerd en dat we als landbouwers nog steeds openstaan om in gesprek te gaan. We zijn geen megaboeren geworden, waar alles automatisch loopt. Het is wel fijn om dan te kunnen zeggen wat je al doet, maar ook dat je de zorgen van de burgers begrijpt. Zo kan je ook tonen dat je het eigenlijk stukken beter doet dan je grootvader vroeger.”

Heb je iets geleerd uit het keukentafelgesprek?

Lorenzo: “Thuis hebben we een hoevewinkel. Daar was ik vroeger gejaagd, zodat ik snel verder kon doen met het andere werk. Nu neem ik meer tijd om vragen van klanten te beantwoorden. Zoiets is een waardevolle investering voor de hele sector.”

Lotte: “De gigantische passie die boeren hebben viel op: ze leven voor hun job, steken er veel tijd in en zijn er constant mee bezig. Ik ontdekte ook dat  gevoelige topics, zoals de vleesconsumptie, niet taboe waren. De 1-op-1-gesprekken verrijkten bovendien mijn kennis. Waar komt onze voeding in de supermarkt juist vandaan? Daar sta je als consument weinig bij stil.”

Waarom lukken zulke verbindende gesprekken niet in het ‘echte leven’?

Lotte: “Consumenten maken weinig tijd vrij om te leren waar hun eten vandaan komt. Daardoor beseffen we niet dat mensen hun hele hart leggen in ons voedsel vooraleer het op ons bord ligt. Zowel in het dagelijkse leven als in de media is daar te weinig plaats en aandacht voor.”

Lorenzo: “Ik sluit me aan bij Lotte. Naar een hoevewinkel gaan, zou misschien al helpen. Vooral in steden zie ik een probleem. Daar weten ze zeker niet waar hun voedsel vandaan komt en de media zetten voedselproductie ook niet meteen in een positief daglicht.”

Heb je soms het gevoel dat er niet voldoende respect is voor landbouwers?

Lorenzo: “Een groot deel van de bevolking luistert wel en denkt mee na. Toen MAP7 uitkwam, vroegen heel wat klanten in de hoevewinkel welke impact dat zou hebben. Anderzijds trekken ook heel wat mensen zich geen zier aan van de impact van zo’n beslissingen op landbouwers. Zij denken dat hun eten meteen in de supermarkt tevoorschijn komt. Dat is frustrerend.”

Lotte: “Dat klopt. We mogen zeker niet iedereen over dezelfde kam scheren. Vroeger had de consument ook meer voeling met de landbouw en met voeding. Nu vind je alles in de supermarkt en moet het snel gaan. Het respect voor de boeren lijdt daaronder. Boeren verdienen ook wel wat positieve bevestiging van de consument, want nu wordt er vooral gefocust op het negatieve. Er wordt heel veel gevit op de boeren en dat is niet altijd terecht.”

Lotte, wat zou jij graag veranderen in het hoofd van jonge boeren?

Lotte: “Vaak zinkt de moed van jonge boeren hen in de schoenen en willen ze hun verhaal niet vertellen. Toch staan jonge mensen, meer dan vroeger nog, open om het te horen. We hoeven ook niet over alles helemaal hetzelfde te denken, we vinden elkaar wel en begrijpen waar de verschillen zitten. Vaak willen we ongeveer dezelfde richting uit, al zijn we het niet 100% eens met elkaar. Ook dat kan een vorm van bevestiging zijn.”

Lorenzo, wat zou jij dan weer graag zien veranderen in het hoofd van jonge burgers?

Lorenzo: “Omgekeerd moeten burgers ook weten dat de boeren het gesprek willen aangaan en dat wij onze best doen om het voedsel héél duurzaam te produceren. Natuurlijk is niet alles altijd mogelijk, maar wij willen het morgen nog beter doen dan vandaag!”

Wat willen jullie nog vertellen aan de mensen die niet aanwezig waren tijdens de keukentafelgesprekken?

Lotte: “Boeren doen wat ze kunnen, dat merk je zo hard. Ik ben me er nu meer bewust van dat boeren al superveel doen om duurzaam te produceren en dat we naar elkaar moeten luisteren om elkaar te vinden. We verschillen niet zo hard als we zelf denken. Er is bovendien plaats voor onze beide meningen. Ik zou graag nog meer willen weten van de landbouw! Misschien wil ik wel eens een dagje meedraaien?”

Lorenzo: (lacht) “Aha, dat schrijf ik op! Tot slot wil ik nog kwijt dat je je blik verruimt door in gesprek te gaan. Zo leer je zelf en zorg je ervoor dat de andere van jou leert.”